In het Nederlands: het feest is even over, mannen! Wijkcentra dicht dus Pontania gesloten. We hopen dat de heropening eerder komt dan de herverkiezing van Donald Trump :-).
In English for our expat members:
Clubs that played in pubs or restaurants closed three weeks ago. We Amsterdam wargamers had been lucky so far, because community centers stayed open. But the extra restrictions last week have forced Pontania to close the doors for at least 2 weeks. As you may have guessed already.
We hope that our prime minister will allow community centers to reopen asap. Unfortunately, he’s not a wargamer.
So no club events for the time being and for the next two (?) weeks. We hope for the best.
Uw drie desperados – El Martino, El Jur Y Jano en El Tjo – kwamen heden bijeen voor spel annex playtest General D’Armee.
Wat kan ik er van zeggen?
GdA houdt in het midden tussen Sharp Practice (een Napoleontisch skirmish game) en Blücher (Grand Battle). Het is bedoeld om grotere slagen te spelen en toch iets met tactiek en formatie en skirmishers te doen.
Hoofdkenmerk is dat je een – gelimiteerd – aantal ‘opdrachten’ aan je brigades kunt geven. Of de opdracht doorkomt hangt af van de dobbelsteen (50% kans) en of je een re-roll inzet. Je kunt daarnaast opdracht geven om iets gerichts te doen (gericht aanvallen, gericht schieten, extra snel bewegen). Maar niet alles kan tegelijkertijd dus je moet prioriteiten stellen.
Drie voelt leeg als je acht, tien of vijftien gewend bent. Ik wil het oude normaal. Ik wil dat de bar open is, dat iedereen gewoon kan binnenlopen, dat leden niet bang zijn, ik wil geen mondkapje moeten dragen, ik wil gewoon kunnen hoesten als ik een kriebel in mijn keel heb zonder bezorgde blikken. Erg jammer, deze tweede lockdown. Zorg en ziekte en flatten the curve snap ik best, maar ik wil gewoon gezellig kluppie zijn. Ik hoop op gezond verstand en dat het gauw niet meer hoeft. Coronamoe.
Het scenario was net schaak: pak de beste centrumpositie en woon de tegenstander uit. Ging goed. Iets met Oostenrijkers, Napoleon en Beieren. En Fransen. En een brug geloof ik. Oktoberfest.
These are not grand tactical rules in my view which is what you really need to handle battles involving Corps and Armies. I know that DB uses them for large multi-player games, but I would tend to equate that to playing a Big CoC game with Chain of Command. Effectively you are playing a series of parallel Divisional level games (…)
I put the skirmish just as an example, not that I have a problem with it. My complaint is that micro-management of battalions (formations, orders, accounting of casualties, detail management of skirmish screens…) tend to both take a lot of time and distract from what the focus should be given the scale of the game; many of tehse actions should be undertaken by a colonel not an army general. There are alternative ways to introduce the effect of skirmishes in a battle without the need to go down into such level of minutae, for example with modifiers.
Having said that, the command, fire and melee systemas are great and the Napoleonic feel is definetivey therein GdA, and I won’t stop playing. Clearly I’m on the side of large games and probably must continue searching and investigating other rules. This is the reason why I also stopped almost totally playing Sharp Practice, not that I found the rules badly designed or whatever (on the contrary, they are brilliant) but it was not the scale I wanted to play Napoleonics.
Summary for our expat members – in this Dutch club blog I ironically explain how my club wargaming influences my everyday lawyer’s job, and vice versa (try google translate)
Laatst op een ochtend bij het ontbijt, vlak voordat ik in de trein zou stappen naar Den Haag, bladerde ik halfgeïnteresseerd door de Tippelaar, het blad van de Wijkvereniging Pontania waar onze wargameclub onder valt. Ik moest naar een zitting bij de Raad van State – dat is de hoogste bestuursrechter van Nederland.
In de Tippelaar stond een mopje over twee baby’s waar ik om moest glimlachen en dat ik voorlas aan mijn zoontje. Al glimlachend kreeg ik een idee: dit was een prachtig begin voor mijn pleidooi! Ik trad namelijk op voor een man die geen vergunning had gekregen van de gemeente Amsterdam, wegens vergezochte argumenten van de gemeente.
Dus aangekomen in de rechtszaal stak ik van wal:
‘Zegt de ene baby tegen de andere: ben jij een jongen of een meisje? Een jongen, zegt de andere baby. Hoe weet je dat? vraagt de eerste. De tweede kijkt onder zijn dekentje en schopt zijn beentjes omhoog. Kijk maar! Blauwe sokjes!
Gevolgd door de koele juridische afmaker dat de gemeente Amsterdam “even ver verwijderde argumenten gebruikte als bovengenoemde baby”, en dat ik in mijn pleidooi de puntjes op de i zou zetten “om daarmee te voorkomen dat de gemeente de rechter blauwe sokjes zou aantrekken.”
Alle verhalen hebben een begin. Goede verhalen hebben een goed begin. Ik denk dat ik de eerste advocaat was met het lef om een mop in ’s lands hoogste rechtszaal te tappen. Maar goed, daar ben je Amsterdammer voor.
2FatLardies in court
Ik heb één keer eerder iets uit mijn clubleven in de rechtszaal toegepast. Het 2FatLardies systeem heeft een interessante ’to hit’ tabel, waarbij je afhankelijk van de onderling afgesproken omstandigheden een gradatie lichter, zwaarder of hoger kunt uitkomen, en niet alleen door een kolom naar links of naar rechts op te schuiven, maar eventueel ook een rij omhoog of omlaag.
Terzijde: er zijn natuurlijk allerlei prachtige overeenkomsten tussen juristerij en wargames. Het is welbeschouwd niet zo heel vreemd dat ik hou van zowel wetboeken als spelregels, zowel recht als wargames is af en toe een lucky roll, en zowel de advocaat als de generaal in mij houdt van winnen.
In een van mijn strafzaken moest ik iets beargumenteren op basis van de landelijke strafmaattabel. Strafrechters maken bij standaardzaken gebruik van richtlijnen, en die staan in een tabel met rijen en kolommen. Lijkt best wel op 2FatLardies, bedacht ik tijdens de zitting. Alleen doen rechters het altijd op op hun standaardmanier, met vaste categorie en één of meer kolommetjes naar links of naar rechts. Veel strakker dan de Clarke en co.
Dus met mijn wargameregels in mijn achterhoofd heb ik een strafmaattabelverweer gevoerd: “geachte rechter, hij verdient straf en u houdt zich natuurlijk aan de richtlijnen, maar u kunt zonder de tabel te verlaten naar een lichtere categorie opschuiven, gewoon een rij hoger/lichter in de tabel”.
Binnen de regels een redelijk alternatief aanbieden, dat is mijn werk. De straf werd inderdaad lager dan de eis.
Omgekeerd argumenteer ik aan de wargametafel wel eens over de juiste uitleg van de regels, omdat ik die graag in mijn voordeel interpreteer. Verder is valsspelen mij vreemd, maar grijp ik niet in als een rechter of tegenspeler een vergissing in mijn voordeel maakt. Een goed advocaat weet wanneer hij zich op zijn zwijgrecht moet beroepen.
Hoe het verhaal over de vergunning afloopt weet ik nog niet. Een goed verhaal heeft een goed begin.
Maar het mooiste verhaal heeft een prachtig einde.
This weekend Maarten & I played a WW2 wargame at a club day, with the Crossfire skirmish rules. For those new and uninformed: since some years we have a WW2 club army for Bolt Action and similar 28mm skirmish games. Like a chess club, we think we must have our own chess pieces. Feel free to join games, use, borrow the club figures. We have our own Lend-Lease Act to fight WW2.
We recently added 2 small support units (MG, mortar, officers, forward observer, medic) to the German and British sides, as advised by our BA specialist Robert. Painted last month. The German and British club armies are really versatile and complete now.
The game was Crossfire. I have posted a Crossfire review. In short: mixed feelings. Meanwhile a few pics of a good game. Gentlemanly wargaming: I love it!
Yesterday Maarten, Paul, Huub, new players Carlos& Ruben and me played a game of Mortem & Gloriam. We replayed Chareoneia, 338 BC, an antique battle between Filippus and his son the young Alexander the Great vs Allied Greek city states.
Paul introduced the game to us and was an excellent host, with Huub as his steward. I think that we’re the first gamers in Holland who have played this game. Haven’t seen battle reports from fellow Dutch wargamers so far. So this was a first.
The game was introduced in 2016. Recently writer Simon Hall struck a deal with the Plastic Soldier Company and a polished 2nd edition was published this year. As a ruleset it’s slowly gaining ground. The combination with PSC Ultracast 15mm cheap plastic miniatures from excellent Xyston and Corvus Belli white metal molds might make Ancients cheap and fashionable again.
I like ancients and play mostly De Bellis Antiquitatis so I’m interested in the more advanced variants. I have ambitious plans to compare M&G, DBA, FoG and AdlG some time. So I will probably write a full review. Not now. A first tryout is not enough for a serious review. I will share my first impressions.
The battle we played: Chareoneia
In our club archives we found a 2300 year old documentary, made by the great Macedonian kínematoon Quentintarantinotos, about this great battle. He enscribed stone tablets with pictures of the battle, 24 per minute, and by moving them quickly near a candle we were able to watch an incredible théatron. Check the live pictures!
Meeples & Miniatures reviewed the game. Writer Simon Hall was previously a co-author of the Field of Glory rules, which were published by Osprey Publishing. I regard Field of Glory as a descendant of Phil Barkers DBA. Hall writes in his preface that he is standing ‘on the shoulders of giants’, that he played every version of DBA and DBMM and he thanks Phil Barker. Of course – what would he Ancients hobby be without him?
Hall wants to bring to hobby to new generations – modernize it. In my opinion, M&G is a nicer, more modern version of DBx.
For those who don’t know DBA: DBA is an ancients wargame with 12 units per side. All units have a standard simple movement rate, measured in basewidths, and combat modifier. Units are (often) strong vs unit A (horse vs skirmish troops) but weak vs unit B, C or D (horse vs pike): very rock, paper, scissors. Combat is simple, a D6 + modifier + side or back supporting unit. A player moves 1-6 ‘groups’ each turn, depending on a dice roll. Games can be played in one hour on a small table and the game is very well suited for a competion or a tournament. Athough out of fashion I consider it a superior game, a kind of wargame chess, simple rules, fast, but subtle and complex.
Because players wanted larger, longer and more complex battles Barker designed DBM and DBMM as more ‘advanced’ variants. These games lost followers and fail to attract new gamers. In the past 15 years, Bodley-Scott, Hall and others developed FoG and French designer Caille wrote Art de la Guerre.
I regard all these new rules as Next Generation DBA. Old giant Barker and his wife Sue, both in their eighties, will not reach teenagers or twentysomethings with their rules. The twentyfirst century wargamer wants a hardcover bling-bling book and a phone app. Barker’s English is formal, not casual like many modern rule designers.
The basic Dbx system, a combat results table, a limited number of groups that can be moved per turn and a modifier for side/back support is still the core of the M&G-system. However Hall made some important changes:
he designed a pre-battle-game (that we didn’t use in our introductory game)
instead of a combat results table with higher/ lower modifiers, M&G has a system with coloured dice. Black dice are the worst and have many blank sides. Red dice are the best and have many instant kills. In combat, the unit with an advantage will use higher graded dice than the opponent.
instead of a fixed number of groups that a player can move, decided by a dice roll, a player draws command cards and can discard them, like poker. If he has bad cards he can only order a few or simple movements or less groups.
How we played the game
The game was phalanx like phalanx games should be. With a large phalanx. The Macedonians allowed themselves to be overlapped so their flanks were vulnerable. The Allied Greeks (my Allied Greeks) fought courageously. However, when we stopped (after 5 hours) the game was still a draw, but it was close and if we had played another 30 minutes one of the phalanxes had collapsed.
What I thought of this game
I liked it. Still I love the simplicity of DBA. Big Battle DBA (36 units, 3 players per side) will often meet my needs.
Rulebook looks good. Glamrock, the ancient way.
The coloured dice and cards might be ‘better’ than DBA. No need to check tables.
Instead, however, we often needed to check movement tables. Can my drilled pikes with these green cards wheel twice or just once?
Instead of a DBA combat modifier and quick calculations based on a combat results table we calculated the ‘better’ or the ‘worse’-graded dice. Not less simple or less complex than Barkers DBx-system, only different and more tangible.
The result was ‘historical’ and ‘believable’. I regard battles between a phalanx of riot police and hooligans as modern variants of these old Greek phalanx battles. Storm the line until one of the groups is exhausted.
The scenario was probably too slow and the rules too complex for Ancient-starters Carlos and Ruben. If you introduce new players, give them the quick and the dead, not the slow and the persistent.
