Vier tafels zondag. Onze club space marines was elders, wij vernamen Manchester waar ze behoorlijk hoog scoorden op een toernooi van gamesgrootgrutter Element Games. Verschillende schilder-derdeplaatsen en enkele factieprijzen. Best wel een prestatie om Manchester United te verslaan! (hoewel, West Ham (pardon MarcH) Manchester City is beter natuurlijk)

Zie boven. Rose handtasjes drijven bruin roest in het nauw. Conservatieve hetero’s hebben het moeilijk tegenwoordig, ook op de speeltafel.

De overige acht waaronder uw Special One waren conservatief heterogeen aan het wargamen in Pontania. 

Tercios. Fred belde even met zijn commandant om de laatste orders door te geven. Het werd gelijkspel tegen Rogier. Niemand nam kennelijk de telefoon op.

Steve (bijgenaamd de welcomeback kid) en Mark deden een stilleven met FoW-tanks. Een schilder-derdeplaats zat er voor hen ditmaal niet in, helaas. Misschien de volgende keer 🙂

Echt mooi was het Bolt Action-tafeltje van Rob en Marco. Rob bracht zijn Crisis-rivier mee. Marco deed bescheiden over zijn allereerste Bolt Action-legertje, dat er toch gewoon prachtig uitzag voor een nieuweling in deze hobby.

Hij tast diep in de buidel, hierboven. Rob probeert er blij bij de kijken. Lukt bijna.

Ikzelf viel met mijn 6mm Mancunian paratroopers Bayern München aan in WO2 Crossfire.Die vinger is van Eltjo, waarschijnlijk zei hij er historische woorden bij zoals: “Kijk. Dat is een bruin veldje”.

Wat het spel betreft: net zoals die andere Special One mr Mourinho schoot ik geen deuk in een pakje boter. Ik merk daarbij op dat het spelletje, Crossfire, een infanteriewargame, me per beurt meer tegenviel. Wat gek is. Crossfire – een oudere regelset van Armati en Spearhead-ontwerper Conliffe – heeft vrijwel alleen goede recensies, ik zou er enthousiast over moeten zijn. Regelbeschrijving hier. Als ik deze simpele regels probeer samen te vatten, dan komt het er op neer dat je met een succesvolle 5+ dobbelsteenworp de beweging van je tegenstander kunt stilleggen en met een dubbel succes de beurt van de tegenstander kunt onderbreken en zelf het initiatief, de beweging en het vuurgevecht mag overnemen, totdat de ander de beurt weer van jou afpakt. Mijn eenheid kan de jouwe zien, ik probeer je te onderbreken, en als dat lukt mag ik meteen met alles wat ik wil. Tot ik voor jouw loop kom.

Het frustreerde me. Het hielp al niet dat ik in het berghok de helft van mijn figuren niet kon vinden, de regels niet kende, en dus met trial en error moest ontdekken wat Eltjo me probeerde aan te leren. Tijdens het spel kreeg ik al snel het gevoel dat mijn pelotonnetjes steeds gepind werden en we eindeloos heen en weer dobbelden en ik maar moest wachten op het gelukkige moment dat ik twee 5+ gooide met twee dobbelstenen. Niks heroïsch met moraaltesten die op het laatste moment toch worden gehaald.

Het eindigde met ongeduldige kamikaze-aanvallen die ik dan maar ging uitvoeren. Hupsakee. Beuken. Maar weer viel alles stil. Hoewel ik een mitrailleurnest met overmacht in de rug aanviel staakten zes eenheden allemaal hun opmars en gingen ze braaf liggen wachten tot de mitrailleur zich omdraaide om zich op hen te richten. Een nagelbijter, maar anders dan je hoopt dat een nagelbijter is. Ik werd er gewoon recalcitrant en sikkeneurig van – sorry makker.

Ik ga het alsnog wat meer kansen geven, dus hopelijk (voor Eltjo) wijzigt mijn mening. Op zijn best is het namelijk een set met snel over het bord bewegende squads (eigenlijk dobbelsteengroepjes) die realistische tactische vuurgevechten houden met andere snel bewegende squads. Volgens alle positieve recensies is dat leuk, origineel en intellectueel uitdagend.

Volgens weifelaars is het veel realistisch heen-en-weer-schieten dat zich vertaalt naar veel heen-en-weer dobbelen en heb je steeds alleen maar pins die door een rallyende sergeant eenvoudig ongedaan gemaakt kunnen worden. Het schijnt een love-or-hate-spel te zijn, het is fantastisch of je vindt er geen klap aan.

Ik vind het eigenlijk geen 6mm-spel. Mijn paar piepkleine voetstukjes 6mm-infanterie verdronken in het terrein. Crossfire is volgens de recensies geen combined arms met bataljons en groepjes tanks en vliegtuigen, het is vooral infanterie en dat komt mooier uit op grotere schalen. Je zou het systeem prima kunnen spelen als 15mm of 28mm infanterieslagje met veel terrein. Denk ik nu. Ik wil het graag kunnen vergelijken met IABSM en met Flying Lead, die naar mijn gevoel in sommige aspecten op Crossfire lijken.

WO2-playtestdagje plannen?

Heftige anti-racisme-demonstraties met felle conflicten over en weer teisterden onze tweewekelijkse clubdag vandaag.

Hierboven Eltjo V, een ouderwetse pro-orc die vindt dat zwarte orcs nou eenmaal bij een potje Kings Of War horen. Traditie enzo. Is al eeuwenlang zo. Heeft niks met slavernij te maken.

Dat was echter een groot probleem voor deze dierenrechtactivistes, met hun rokjes en grappige witte vlechtjes. Kick Out Zwarte Orc! Ze stonden onder leiding van onze vaste blokkeer-West-Fries, ‘Wild‘ Fred W. 

Ze kwamen er niet echt uit. Het werd file en het is remise geworden. Ik geloof dat de vlechtjesmeisjes er met een taakstraf vanaf zijn gekomen. Het is toch wat, die vrijheid van meningsuiting.

Rogier hield liever zijn kopje.

Ze deden Killteam. Best geil. Geel.

De prijs voor het mooiste miniatuurtje ging vandaag naar Espen. Woeste Noorman met doodsteeklans gevoelige muzikant met gitaar op weg naar flower-power-feest, tevens Saga.

Jonathan en Max killteamden ook. Jonathan beweerde na afloop overigens dat hij eigenlijk de kost verdient met gevoelig muzikant zijn. Kan niet. Hij gedroeg zich als Noorman met doodsteeklans. Een béétje muzikant heeft tenminste lang haar en een struik tot zijn navel. Trucfoto’s uit verre verledens overtuigen niet. Kijk naar Waylon, Johnny! Hoe wil je hem ooit evenaren!

Thomas en Menno speelden Infinity. Maar eerst doodstaren, natuurlijk. Wie het eerste knippert, verliest het initiatief.

Leuke dag weer, goed bier, stokbrood, dobbelstenen, altijd gouden combinatie.